Ik zou een facebookgroep oprichten…
Bijna 10 jaar geleden studeerde ik af aan het Sint-Jozefscollege in Beringen. Met mij nog een zestig- of zeventigtal (post)pubers. Bijna 10 jaar geleden gingen wij ook niet op Romereis. Dat kwam vooral door een samenloop van omstandigheden en pensioengerechtigde leerkrachten, al waren wij er zeker van dat ‘ze ons niet moesten’. We waren dan ook een ras apart. Die van ‘84 zijn altijd een ras apart.
Aangezien ik ervan overtuigd was dat een reünie niet door de school in kwestie georganiseerd zou worden, zou ik een facebookgroep oprichten. Het motto: “Omdat we 10 jaar geleden niet op Romereis gingen”. Er zou geheid snel op gereageerd worden met verwensingen aan het adres van onze toenmalige directeur en sarcastische noten over het feit dat we zelfs geen reünie kregen. Na enkele dagen zouden we bijna iedereen opgespoord hebben en op zoek naar die laatste enkelingen zou iemand weten dat die ene al gestorven was.
Probleem echter: ik kon me bij het mensen toevoegen amper herinneren of ik ze kende van het secundair of het hoger. Een mens gaat zo aan alles twijfelen. En omdat ook mijn jaarboek zich niet liet vinden, kwam er geen facebookgroep.
Al een geluk, want dat zou idioot geweest zijn. Maandagavond kreeg ik een telefoontje uit Lummen. Dat er post was van mijn vroegere school. Blijkt dat ze een reünie organiseren. Een gezellig samenzijn met een hapje en een drankje, ergens in maart. Ik kan niet gaan…
De mindfuck was compleet toen een half uur later één van die klasgenoten van toen aan mijn tafeltje stond in het STUK. We hadden elkaar zeker niet meer gezien sinds ons eerste jaar in Leuven. (Ik kon nog niet eens met de auto rijden toen!)
Gelukkig is er facebook! Hij vroeg me hoe het was in Zuid-Afrika. Dat was de eerste keer dat ik besefte dat facebooknieuwsgierigheid naar twee kanten werkt. Niet dat ik dat per se erg vind, ik werd er gewoon nog nooit mee ‘geconfronteerd’.
Maar goed dus dat die facebookgroep er nooit gekomen is, want van die meute kom je anders nooit meer af.
