Proberen niet te janken op de trein

Ik lees al eens op de trein. Ik lees vooral op de trein. En als iedereen zich netjes aan de onuitgesproken pendelcode houdt, betekent dat 24 of 32 minuten rust in een andere wereld.

Maar lezen op de trein betekent ook lezen in het openbaar. En dus ook niet te hard lachen in het openbaar en proberen niet te janken in het openbaar. Dat is niet altijd even evident, zo blijkt.

Enkele weken geleden las ik “En toen kwam jij – waarom je niet één maar twee papa’s hebt” van MNM-presentator Tom De Cock. Dat is niet bepaald wereldliteratuur. Maar elke dag zat ik toch omzichtig mijn neus te snuiten tussen de bladzijden door.

Waarschijnlijk omdat het over kindjes ging. En over wachten. Man! The suspense! Maar ook over hele mooie ontmoetingen en ontdekkingen. Het was allemaal heel echt. Het deed me denken aan die vrienden die nog wachten. En aan degenen die met pleegzorg de wereld een beetje mooier maken. Hoeveel bewondering en respect ik daarvoor heb. Dat valt eigenlijk niet uit te leggen.