Bijna een maand, mannekes, dat wij hier zo zitten. Een maand waar enorm veel over te zeggen valt, maar mijn hoofd maakt geen gedachte af. 

“It was the best of times, it was the worst of times,…”

Het is een vloek en tegelijk een zegen.

Het is panikeren en denken ‘hoe ga ik dat hier allemaal doen’. Dan merken dat dat inderdaad niet gaat en stoppen met dat te proberen.

Het is boos zijn op omstandigheden, politiekers, u opjagen in wat er gebeurt, niet kunnen geloven dat dit niet beter kan.

Het is bijna elke dag wel een keer denken ‘help mij, ik ben hier aan’t verdrinken’, maar dan ademen en merken dat ge toch weer meer kunt dan ge dacht.

Het is zoeken naar tijd en ruimte voor uzelf, om te recupereren en weer op te laden.

Het is missen van de mensen die ge het graagst ziet en dat ook zien en voelen bij uw peuter, die er de woorden nog niet voor heeft.

Maar het is ook tijd met ons, hier op onze leukste plek.

Tijd voor de tuin, tijd om te kijken.

Hoe de kleinste de grootste continu in de gaten heeft en leert. Hoe hij groeit en lacht, mannekes, zo’n vrolijk kind.

Hoe de grootste de wereld ontdekt, onze tuin herontdekt, kastelen bouwt en stokken verzamelt. 

Hoe zijn spel verandert, zijn taal groeit.

Hoe Samme en Gus nu die tijd ook samen krijgen.

Hoe we die allemaal krijgen.

En wij dus eigenlijk the lucky ones zijn.