98

98 zou ze vandaag geworden zijn. Mijn bomma. En die van 15 anderen.

Deze zomer zal het 5 jaar geleden zijn dat ze stierf. En eerlijk, dat lijkt al langer. Mijn leven is zo anders tegenover 5 jaar geleden. En tegelijkertijd ook niet.

Ik herken haar nog steeds tussen de groenten in onze tuin. Aan de barst bovenin een vers gebakken brood. In de taart die ik voor Ot zijn eerste verjaardag maakte. Uit haar boek.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik haar een straffe madam vind. En dat had ze van geen vreemden. Een goei bende vrouwen om van af te stammen.

Bomma, hieperdepiep hoera voor jou. Ik mis u soms een beetje. Dikke kus aan iedereen daar.