Sommige vrouwen weten hun hele leven al dat ze voorbestemd zijn om moeder te worden. Zij voelen de nood om te zorgen in het diepst van hun beenderen. Ze weten in hun tienerjaren al hoe hun eerstgeborene zal heten, hoe de kinderkamer er zal uitzien. Ik was zo geen vrouw. Er was een lange periode dat ik er zeker van was dat ik zelf geen nieuw leven op de wereld zou zetten. Toch zeker niet wanneer er zoveel kinderen zonder ouders verder moesten en de wereld al zo overbevolkt was. Maar toen kwam Samme en veranderde dat idee stukje bij beetje.

Er zijn vrouwen die als moeder geboren worden, samen met hun baby. Die op slag verliefd zijn, wiens Grote Geluk niet op kan wanneer de kleine ter wereld komt. Die hun spruit vastnemen en meteen weten: “Ik ben jouw mama”. Ik was zo geen vrouw. De eerste uren na de bevalling zijn een beetje een waas. Waarschijnlijk was ik blij, maar meer waarschijnlijk was ik moe, compleet overdonderd en lichtjes van de wereld.

Van vriendinnen hoorde ik op voorhand (godzijdank!) dat je niet per se meteen verliefd bent op je baby. En dat dat ok is. Toch vond ik het moeilijk om mij niet schuldig te voelen toen ik de eerste dag niet wist of ik hem wel mooi vond. Toen ik niet wist wie hij was, wat hij hier in godsnaam kwam doen bij ons. Toen ik niet wist of ik hem wel zou herkennen, moest hij op zo’n babyzaaltje liggen zoals in de films.

Blijkt dat het moederschap in fasen komt. Kleine verwezenlijkingen, momenten waarop je beseft dat het toch al beter of makkelijker gaat dan vorige week of de baby ineens een grote stap vooruit zet.

Zo was er de maandag, een week nadat we uit het ziekenhuis kwamen, dat ik voor het eerst niet weende. Wat een enorme overwinning was. De babyblues heeft mij ferm te pakken gehad, maar die dag zag alles er ok uit, doenbaar, minder mistig.

Op de donderdag dat hij drie weken oud werd, dacht ik voor het eerst: “Awel ja, ik zou dat hier alleen gedaan krijgen. Ot en ik, wij kunnen dat.” Ik heb het geluk gehad (wij hebben met z’n drieën het geluk gehad) dat dat niet moest. Samme zat tijdelijk zonder werk en dat leverde ons een enorm mooie tijd op. En ook het besef dat 10 dagen vaderschapsverlof niets is.

Een week later werd ik dan weer ongelofelijk droevig bij de gedachte dat ik niet elk moment met hem zou kunnen opslaan in mijn geheugen. Dat hij dingen deed, elke dag, die ik me later niet meer zou herinneren. Ik maakte me zorgen dat ik te weinig aan het genieten was, dat ik te weinig genieten kon tussen de vermoeidheid en het “hoe zwaar is dat hier zeg” door.

Maar het echt genieten kwam toch, toen hij een week of 7 oud was. Ik merkte hoe ik blij werd van hem, van met hem bezig zijn, hem te leren kennen. Van hun tweeën samen te zien ook. Hart ontploft en van die dingen.

En zo kwamen we wandelend, wiegend, knuffelend en lachend aan waar we nu zijn. Ot is vandaag 13 weken. Gisteren vierden we zijn drie maanden met de obligatoire foto met kaartje. Volgende week vrijdag ga ik mijn eerste dag terug werken en dus komen we in een nieuwe fase. Die van loslaten en vertrouwen in anderen om voor hem te zorgen. Die van beseffen dat we niet meer de hele dag zullen samen zijn en daar stilletjes beetjes om wenen. Maar vooral van genieten en knuffelen, gewoon omdat het kan.

In een artikel op Motherly las ik dat het gemiddeld 4 maanden en 23 dagen duurt om eraan te wennen dat je (voor de eerste keer) mama bent geworden. Ik denk dat ik er ben. Ot is mijn zoon. Ik ben zijn mama.