Aan zij die overleefden
Ot is 4 maanden oud vandaag
An zou 35 jaar geworden zijn.
Ik heb nooit goed beseft wat dat is, een baby van bijna 5 maanden. Hoeveel karakter daar al in zit, hoe volledig mens zo’n kind is.
Hoeveel liefde daarin kruipt, zo’n groot deel van uw zijn. Dat het ondenkbaar is dat dat ooit er niet zou zijn. En hoe groot het gat is dat dan achterblijft.
Ik leerde intussen dat het niet uitmaakt of je nog geen halve minuut of meer dan 20 jaar samen hebt gehad. Je hoort je kind niet te begraven.
Dus pak vanavond uw kinderen nog eens vast. Ook als het moeilijk is, in tijden van slechte rapporten, roepende pubers, schijnbaar onoverkomelijke geschillen. Want wij zijn de gelukkigen.
Deze is voor mijn mama en papa.
Voor Ellen en Tom.
Voor Maryse en Etienne.
Voor Lieve en Ides.
En al die anderen die het onmogelijke overleefden.
Ik zou iets willen zeggen maar ik weet niet wat. Dan maar: wat een heel mooi bericht vind ik dit. Zo waar. Echt. Compleet uit het niets, en ik ken jou en de namen in dit bericht niet, maar toch, ontroering. Je hebt zo héél erg gelijk.
Dankjewel.
Zo fijn dat je tot hier geraakt bent, ook al ken je me niet.
En dan nog iets liefs achterlaat.
❤️
Van mijn hart naar het jouwe een fonkelend sterretje.
Alleen maar liefde voor zulke mooie woorden! 💕💫