As we speak #1
Imitation is the sincerest form of flattery zeggen ze wel eens en dus lees je hier mijn eerste As we speak. Die van Kelly vind ik altijd super plezant om lezen. En geef toe, iedereen heeft een kleine voyeur ergens diep verstopt, snuisteren in waar iemand op dat moment zoal mee bezig is, is kei interessant.
Bezig met: de dingen die ik nog geregeld wil/moet voor ik terug begin te werken (sad face). Nadenken over de logistieke kant van kolven op het werk en een brief schrijven met Ot-tips voor de oma’s die komen oppassen. De fietskar moet hier nog geraken, willen we Ot met de fiets naar de crèche kunnen brengen. Moestuinplannen maken en dat dit jaar weer wat beter te plannen dan vorig jaar.
Genieten van: het zalige zonnige winterweer. De vrieskou die precies de wereld laat rebooten. Wandelen met z’n drietjes. De kou kan ons niet deren. Uitjes met vrienden. Ot die doelbewuster leert rondgrijpen en daar soms in lukt (auw mijn neus).
Kijken: Ik joeg het derde seizoen van “How to get away with murder” erdoor en man, dat was weer geweldig! Echt geloofwaardig zijn de verhaallijnen natuurlijk al lang niet meer. Hoe stapelt zoiets zich op? Maar ik zie de acteurs stuk voor stuk graag bezig. Viola Davis en Liza Weil (gekke Paris Geller) op kop. Voor seizoen 4 is het weer een jaartje wachten. Intussen zijn we in blijde verwachting van de volgende aflevering van “Designated Survivor” en bekijken we dus de afleveringen van “Salamander” die we opgenomen hebben. Allemaal fijne suspense.
Luisteren: naar Spotify-lijsten met musicalnummers. Wicked en Hamilton blijven de toppers van het moment. Meezingen en stilletjes ronddansen met Ot.
Maken: We willen terug vaker iets koken uit een kookboek. Voor inspiratie grijp ik normaal steeds naar de websites van Dagelijkse Kost en Libelle-Lekker. Maar waarom heb je al die kookboeken, als je er eens niets uit maakt. Dus stond vorige week de groentencurry met pompoen, aubergine, linzen en kikkererwten van Pascale Naessens op het menu. Het was ok lekker, maar niet mijn favoriete curry.
Onder de indruk van: de onzin die een man als Trump kan uitkramen. Ik keek nooit heel vaak naar het nieuws op de tv. Ik las online en kon dan zelf kiezen waar ik op inging, welke beelden ik zag. Maar tegenwoordig staat het journaal hier al eens op en dan ziet ne mens nogal eens iets. Zoals een president van Amerika die beweert dat bewapende leerkrachten een goed plan zijn. Ik wist niet waar ik het had. Zo’n dingen doen me wenen. Uit ongeloof, uit onmacht, uit in wat voor wereld leven wij in godsnaam zeg. Maar alle berichtgeving en de aanhoudende aanklachten tegen de NRA doen me ook meer dan ooit geloven dat het mijn generatie is en de tieners van vandaag die de wereld terug zullen omdraaien. Terug plaats maken voor de vanzelfsprekendheid van solidariteit, warmte en menselijkheid.