2016. Eerste keren.

Er zijn pinterest motivational quotes die roepen dat je elke dag iets nieuw moet proberen. Ik vind dat er minstens lichtjes over. Er zijn dagen dat ik net gedaan krijg wat ik elke dag doe. En dat is dik ok.

Maar nieuwe dingen doen. Dingen die je nooit mocht of durfde of ook maar kon bedenken. Dat geeft een enorm goed gevoel. Kleine overwinningen. Op jezelf of op anderen. Mijn hele lijf lacht als ik er aan terug denk.

In 2016 zwom ik voor de eerste keer in de (Middellandse) Zee.

Niet alleen voetjes. Echt helemaal gezwommen en al. In bikini.

Als kind gingen wij niet naar de zee. Wij gingen naar de bergen. Of de Ardennen (berg-ish). Toen ik in het vijfde studiejaar zat, gingen we op reis naar Amerika. Daar zwommen we samen in de Mexicaanse Golf. Tot de haaien en de storm kwamen. Dat was eigenlijk de eerste echte keer in de zee. Maar daar gaat het niet om.

Het was de eerste keer zwemmen in de zee. Op een strand. Waar ge in uwe bikini helemaal over moet. Tussen duizend mensen door, die doorwinterde zonnekloppers zijn. En zeker vanalles te zeggen en te vinden hebben.

In het verleden had ik dat altijd netjes gemeden. Ik ging als 15-jarige niet mee zwemmen in Kapermolen, Terlaemen of in’t Koet. Ik ging niet zwemmen in Ventimiglia, Venice Beach of Barcelona.

Maar deze zomer dus wel. In het bijzijn van mijn schoonzus en schoonmoeder dan nog wel. En het was zalig.

Echt. Zalig.

In 2016 gingen we voor de eerste keer alleen op pad met mijn petekind.

Ik heb een nichtje en twee neefjes. De jongste mag ik mijn petekind noemen. Door een overvloed aan grootouders hebben wij daar nooit veel op moeten passen. En waren uitjes met de kindjes ook vaak uitjes met mijn mama. Ik heb daar ook lang schrik van gehad. Alsof ik dat niet ging kunnen. Op kinderen passen.

Maar dat is intussen anders. En dus gingen we met z’n drietjes naar de binnenspeeltuin.

Dolle pret! En binnenkort opnieuw.

In 2016 ging ik voor de eerste keer betogen. 

Ook dat is niet echt echt waar. Want wij gingen met de chiro al eens protesteren tegen het uitgraven van een speelbos. En in Leuven mee als anti-betoging tegen het NSV. En in het zesde studiejaar hielden we ooit een zitstaking. Maar in mijn volwassen leven vond ik dit toch een eerste keer.

Op 29 september liep ik mee op in Brussel achter een spandoek “Sociaal werk is niet te koop”. Niet voor geld of voor verlof. Daarvoor zou ik dat niet kunnen. Wel om collega’s in Antwerpen te steunen en te laten zien dat ik het niet eens ben met een overheid die maatschappelijk werk uitbesteed aan winstondernemingen.

Ik geloof heel erg dat het een van de taken van de overheid is om te voorzien in het welzijn van de samenleving. Daarvoor wil ik graag bijdragen aan de staatskas en de sociale zekerheid. Zodat mensen die dat nodig hebben gratis terecht kunnen op plekken als het CAW (en nog vele andere). Daarvoor wil ik ook als persoon bijdragen. Op welke manier dan ook.

Ik geloof heel erg in tweede en derde en vierde kansen. En dat ge met lief en warm zijn voor een ander (ook degene die je niet kent) alleen maar iets goeds kunt bereiken. Mens tot mens, weet ge wel.

Ik geloof ook heel erg dat je met kleine dingen soms veel kan bereiken. Als het over menselijkheid gaat. Dat je niet moet wachten tot die overheid dat allemaal doet. Maar dat je zelf het goede voorbeeld kan geven. En dat ga ik zeker en vast proberen in 2017. (Help. Een goed voornemen!)

In 2016 ging ik voor de eerste keer in bad in ons eigen huis.

Dat klinkt ongelofelijk banaal, maar ik vond dat super de max. Niks zo goed als een week afsluiten met een zalig bad op zondagavond.

Wij verhuisden tweeënhalf jaar geleden naar ons eigen huis. De eerste maand moesten we nog douchen op verplaatsing, maar dat kwam uiteindelijk snel goed. De rest van de badkamer liet een goede twee jaar op zich wachten (tijd en centen en goesting). Maar nu is ie er dus wel.

2 lavabo’s in fancy kasten. En een aangesloten bad.

I love it!

Ik schreef ook een stukje over muziek in 2016.