Dat ik u een ploeg supporters toewens

Ik denk vaak dat ik het allemaal alleen moet doen. U vraagt dan: “Wat is ‘het’?” Mijn antwoord: “Alles.” Dat ‘alles’ is vaak verpletterend genoeg om uiteindelijk helemaal niet meer in actie te schieten. Waardoor de hoop ’te doen’ alleen maar groter wordt. En het gevoel niet goed bezig te zijn compleet de overhand neemt.

Dat is niet echt plezant. En niet evident om uit te komen. Maar het kan wel.

Afgelopen week werd ik eraan herinnerd dat het niet alleen moet. Dat er geen schande of falen ligt in het krijgen van een duwtje in de rug. En dat als je vertelt wat moeilijk is, er een bende vrienden opstaat om te supporteren. Soms letterlijk. Dat er mensen zijn die enthousiast worden over de dingen die je zelf miniem of banaal vindt. Die je overtuigen van het feit dat je goed bezigt bent en aanmoedigen om verder te zetten.

Zo’n supportersclub is de max. En ik wens het u allemaal helemaal en van harte toe. Maar het doet me ook denken. Voor wie zal ik zelf de komende week nog eens voluit supporteren? Voor wie jij?