Al uw ideeën zijn welkom

Ik herinner mij nog goed hoe 9/11 ging. Ik kwam thuis van school, liep de living in en zag in herhaling hoe een vliegtuig zich in een toren boorde. Het duurde even voor ik wist wat er gebeurd was, een verhaal in flarden van televisiestemmen en mijn jongste broer. Niet veel later vertrok ik naar de pianoles (dinsdag, 17u) waar van spelen niet veel in huis kwam. Er werd gepraat en geweend en gepraat en gezwegen. Ik zat in het vijfde middelbaar. Mensen zeiden dat je het nooit zou vergeten, zoals je nooit vergat waar je was toen je hoorde dat Kennedy dood was, of Lennon, of Cobain.

De maanden en jaren nadien had ik vaak echt schrik, tot het paniekerige toe, dat zoiets in Brussel zou gebeuren. De hoofdstad van Europa. De stad waar mijn oudste broer toen woonde.

Afgelopen dinsdag was ik al lang blij dat dat laatste niet meer het geval is. En van paniek was geen sprake.

Wel was er stilte. En verstomming.

De afgelopen week hielp het me om deel te mogen uitmaken van het werk waar ik werk en daar collega’s zich te zien klaar houden voor wat mogelijks komen zou. Een heel klein radertje in iets dat mensen helpt. En het is geen overrompeling, maar ze zijn er wel. De familie en vrienden van slachtoffers, de getuigen van wat er zich dinsdag allemaal afspeelde. Ik hoop dat zij en al wie daar de komende maanden en jaren nood aan heeft zijn of haar weg vindt naar goede hulp en begeleiding.

Maar daarnaast geloof ik heel erg dat we inderdaad nood hebben aan een Plan B. De warmte en solidariteit van de eerste dagen lijken alweer verdwenen in de Wetstraat. In de zoektocht naar koppen die moeten rollen zijn ze er precies al vergeten dat een ronde vingertje wijzen en beschuldigen net niét is wat we nodig hebben. Wat we wel nodig hebben, dat weet ik ook zo heel concreet nog niet. Al uw ideeën zijn welkom. Ik denk ook alvast nog efkes na. Maar ik denk dat het iets met openheid te maken heeft.