De afgelopen maanden zette ik amper iets op papier. Hoewel ik van verschillende mensen  hoorde dat de dingen op papier zetten verhelderend werkt. “Schrijf het neer en dan valt het allemaal wel in de plooi.”

Maar schrijven is zo confronterend. Elk woord is dan voor altijd. En misschien wel voor altijd fout.

Dus blijven woorden en plannen dwalen in mijn hoofd en spoken ze rond zonder stilvallen. Blijven ze jagen en razen tot mijn hoofd blokkeert en alles verdwijnt in een wit soort niets.

De afgelopen maanden zette ik amper iets op papier. Behalve dan mijn handtekening. Eén keer onder het contract van mijn fantastische, nieuwe werk. Eén keer onder de verkoopsovereenkomst van ons lapje grond.

Echt voor altijd en alles behalve confronterend.