Vorig jaar mei moest ik een beslissing maken. Na 2 jaar voorzitter zijn van het orkest moest ik beslissen of ik nog wel wilde meespelen, zo elke dinsdag. Vrienden stonden aan mijn mouw te trekken van ja, heel mijn hoofd schreeuwde van nee. Ik had namelijk iets bedacht voor die dinsdag, dat veel aangenamer leek dan het orkest. Als hij van huis zou zijn, zou ik elke week een avond voor mezelf hebben. Per chance is op dinsdag ook al de was van het weekend droog, dus zou die avond een ideale combinatie van nuttig en aangenaam worden. Dat wel op 1 voorwaarde: alleen thuis zijn.
In dat laatste loopt het soms mis en zo ook vandaag, althans dat dacht ik toen ik thuis arriveerde en hem onder een dekentje in de zetel aantrof. Ik word daar instant kregelig van (ocharme hij), omdat mijn grootste kleine kant is dat ik niet goed tegen verandering van plan kan. Eens ik iets in mijn hoofd heb, is het moeilijk dat te veranderen.
Swat, uiteindelijk ging hij toch, want echt ziek is hij niet en het orkest treedt volgende week op (met Buscemi). Daardoor had ik toch mijn vrije avond. Hoezee
Bij gebrek aan wijvenseries (Grey’s Anatomy, Private Practice of Gossip Girl) keek ik Closer, bij nader inzien toch geen wijvenfilm, maar oh zo goed. Het guilty pleasure dat er steeds bij hoort is een drankje. Soms al eens een glas rode wijn, vandaag een glas Rochefort °10 ter waarde van 9 Weight Watchers punten.
Schol!
