Ooit vond ik een klavertje vier na naarstig zoeken tijdens een honkbalspel met de 12-jarigen in Spa, dat me geen *** interesseerde. Het overleefde de busrit terug naar huis en werd daar braaf op een papiertje gelegd en geplastificeerd. Het verdween in mijn pasverworven portefeuille om daar jaren te blijven zitten. Niet dat ik bijgelovig ben ofzo, maar het is een leuk hebbeding, iets uniek.
Ik wel. Jij niet.
Thuis (in sommige situaties nog steeds Lummen) lag zoiets uniek, een klavertje vier van formaat. Een stuk autosnelweg waar iedereen bij ‘Ik ben van Lummen’ steevast over antwoordde ‘Ah, met dat gevaarlijk punt’.
Nu heb ik dat zelf nooit gevaarlijk gevonden. Mits wat inzicht en iedereen (ook camions) die zich aan de regels houdt, kan er helemaal niets gebeuren op dat Klaverblad. Maar dat is mijn mening.
Nu ligt er dus iets nieuw, iets wat ik dit weekend mocht ontdekken toen ik van Lummen naar Gent reed (via Antwerpen). Na jaren ben ik de gevaarlijke factor geworden, want het kon toch niet zijn dat er van links niemand aangevlogen kwam (en ik dus niet hoefde te vertragen). Het kon toch niet zijn dat die bocht ineens zo anders lag en ik dan gewoon richting Antwerpen ergens terecht kwam met één hand aan het stuur en één hand voor mijn mond.
Als ik nog eens thuis vertoef ga ik oefenen: van Lummen naar Beringen, van Beringen naar Heusden, van Heusden naar Hasselt, van Hasselt terug naar Lummen. En zo tot ik het gewoon ben.
